خدایا تو که عشق را افریدی

خدایا تو که عشق را افریدی                 چرا صبری به همراهش ندادی

خدایا من شدم مست رویش                       خراب ان دو ابروی کمانش

خدایا این که بود با ان دو خالش                   زبان او ببرید هر دو دستم

خدایا نوشیدم از جام شرابش                        شدم محو رخ مانند ماهش

خدایا او مگر فرصت به من داد               امان از عشق یکسو ای دادبیداد

خدایا رفتنش اتش بر افروخت               از ان لحظه دلم در یاد او سوخت

خدایا این نه ان بودا که دیدم                     دران هنگام گویی حوری دیدم

خدایا من همان مورم که بودم               ولی در پیش مرضیه این هم نبودم

خدایا من همان مورم که بودم               ولی در پیش مرضیه این هم نبودم

                         تقدیم به تنها ترین عشقم